Makers voor het voetlicht: LEONARD KRAMP

‘Ik heb hier wel mijn plek gevonden’

Bij Interieurmakers Rotterdam hebben ze oog voor jong talent. Zoals de twintigjarige Leonard Kramp, die sinds 1 augustus het makersteam is komen versterken. Hij komt vers van het Hout- en Meubileringscollege (HMC) en heeft het maken gewoon in de vingers.

Waarin schuilt de klik tussen jou en Interieurmakers Rotterdam?
‘Een jaar geleden heb ik hier voor mijn opleiding aan het HMC stage gelopen. Dat is me prima bevallen. De sfeer is relaxed en hier kan en mag heel veel. Na afloop van mijn stage zei Henk dat hij het leuk zou vinden als ik na mijn opleiding hier aan de slag zou gaan. Ik liet dat nog even open, want ik had ook stage gelopen bij een ander bedrijf. Was ook leuk, maar af en toe wat rommelig en het was eigenlijk altijd stressen. Daardoor voelde ik een grote werkdruk. Verder prima mensen die ook mooie dingen maken, maar het moet wel leuk blijven. Een ander groot pluspunt van Interieurmakers is de CNC-machine, die ze bij dat andere bedrijf niet hebben. Dat is toch wel de toekomst. De technologie staat niet stil en als je nu daar niet in meegaat, sta je straks op nul.’

Ben jij een geboren maker?
‘Dat zat er al vroeg in, ja. Rond mijn veertiende deed ik mijn eerste serieuze projectje. Mijn ouders hadden in de tuin een overkapping met een klein tuinhuisje laten maken. Daar moest een hoekbank van steigerhout in komen. Met mijn moeder als assistent heb ik die bank toen gemaakt. De kussens waren al besteld, dus het moest wel in één keer goed zijn! Dat is gelukt, geen enkel foutje in de afmetingen. Verder staat op het terrein van het transportbedrijf van mijn vader een loods. Daar las ik bijvoorbeeld het onderstel van een tafel. Dat zijn dingen die ik daar mooi kan doen, want dat gaat niet thuis in je schuurtje.’

Waar werk je bij Interieurmakers nu aan?
‘Ik werk voornamelijk in de productie en houd me bezig met het maken en plaatsen van meubels.
Op mijn eerste werkdag moest ik al meteen naar Amsterdam om vitrines te plaatsen in het Allard Pierson. En daarna was ik volop bezig met de vernieuwde basisschool Inova in Hoek van Holland. De school is op 31 augustus feestelijk geopend, dus daar moesten we tijdens de schoolvakantie hard aan doorwerken. Maar het is allemaal op tijd gelukt en echt mooi geworden.’

In je vrije tijd houdt het maken vast niet op?
‘Nee, mensen weten me wel te vinden! Ik doe regelmatig klusjes bij mensen thuis, zoals een kastje maken. Twee jaar geleden was er een kamer over in het huis van een vriend. In die kamer zat vroeger het kantoortje van zijn vader. Omdat het leeg stond, vond zijn vader het goed dat er een barretje in zou komen. Heb ik toen samen met die vriend voor gezorgd. Er staat nu een echte bar, compleet met biertap, mooie verlichting, muziek en met oude bordjes beklede muren. En nu ga ik er ook nog een wasbakje in maken. Zulk soort dingen doe ik graag in mijn vrije tijd. Bij mijn vriendin moet binnenkort een kast op maat gemaakt worden tegen een schuine wand. Daar ga ik natuurlijk ook voor zorgen.’

En als je even níet iets maakt, wat doe je dan?
‘Ik ben geboren en getogen in Numansdorp en zit al mijn hele leven op voetbal. Bij NSVV, op dit moment in het tweede elftal. Twee keer in de week trainen en dan op zaterdag een wedstrijd. Ik vind het nog steeds leuk: ik ben graag buiten en hou er van actief bezig te zijn. De meeste vrienden heb ik ook via NSVV leren kennen. Altijd gezellig om na de wedstrijd nog even samen een biertje te doen. Ik kan me ook niet voorstellen dat ik ooit ergens dan in de Hoeksche Waard wil wonen. De stad is leuk, maar voor mij veel te druk om er te wonen. Ik hou van ruimte, van het gevoel van vrijheid. En ik vind zo’n dorp toch ook wel iets hebben. Het is vertrouwd, iedereen kent elkaar, de roddels, mijn familie en vrienden: ik zie me daar niet weggaan. Wat overigens ook geldt voor mijn werk bij Interieurmakers. Ik heb hier wel mijn plek gevonden. Voorlopig wil ik hier lekker aan het werk blijven en veel ervaring opdoen. En over tien jaar kijk ik weer eens verder of ik wat anders wil, of dat ik het nog steeds zo naar mijn zin heb als nu.’